با عرض معذرت از تاخیر به وجود آمده

تعادل در ایرباس

هنگام حرکت از مهرآباد دو کاروان دانشجویی بودیم هرکدام 120 نفر یعنی روی هم رفته 240 نفر. یک ایرباس کامل.حالاحساب کنید وقتی 40 تا جوون سوار یک اتوبوس می شوند چه شلوغ بازی در می آورند تا چه برسه به 240 نفر آن هم تو آسمون. فقط یک چشمه براتون می گم: رسیدیم بالای مدینه. خلبان گفت: مسافران محترم الان از پنجره های سمت راست می توانید مدینه را ببینید. در کمتر از کسری از ثانیه تمام بچه ها ریختند سمت راست هواپیما و شروع کردن به کله کشیدن. اوضاع به قدری بی ریخت شد که مهماندارها شروع کردن به دادزدن که تو رو خدا بشینید سرجاتون الان است که تعادل هواپیما به هم بخوره.

اولین دیدار

مدینه حس غریبی داشت. اول بار که مسجدالنبی را دیدم آن چنان دچار بهت شدم که تا چند دققیه نمی دانستم چه کار کنم. تا این که روحانی کاروان شروع به خواندن مناجات کرد: السلام علیک یا رسول الله.....  و  آن گاه بود که زبانی بهتر از اشک برای درد دل با رحمه للعالمبن نبود.

کاش من یک کبوتر بودم!

بعد از اولین نماز صبح در مسجدالنبی به طرف بقیع رفتیم. وقتی رسیدیم هنوز در را باز نکرده بودند. شیعیان به خصوص ایرانیان پشت در جمع شده بودند و آرام آرام اشک می ریختند. همین که در باز شد همه هجوم آوردند و در یک نقطه تجمع کردند. من که نمی دانستم قبر هر یک از ایمه کجاست هی از بین جمعیت نگاه میکردم تا اینکه طاقت نیاوردم و از کناری ام پرسیدم. با دست گوشه ای را به من نشان داد. جایی که چهار سنگ کنار هم قرار داشت و زایران این چهار قبر از پشت میله ها برای امامان غریبشان اشک می ریختند. و کبوتران تنها زایرانی بودند که بدون مزاحمت خود را به مزار ایمه بقیع می رساندند. اینجا بود که برای اولین بار آرزو کردم کاش من یک کبوتر بودم!

ادامه دارد.....