چندی پیش در یکی از سایت ها عکس زیر را دیدم، با عنوان خودکشی با آب! (سالانه میلیون ها نفر به خاطر آب آلوده می‌میرند)
عکس آن چنان تکان دهنده و تاثیرگذار بود که نیازی به هیچ نکته و کامنتی نداشت. اما خواستم همین چند جمله را هم در کنار آن بنویسم. یکی از موهبت های الاهی که خدا در انسان به ودیعت نهاده نعمت فراموشی است. بله فراموشی، که بسیاری از ما از آن ناراحت هستیم. اما اگر خداوند این نعمت را به انسان عطا نمی‏کرد ادامه حیات برای او مقدور نبود. قطعا برای همه ما مصیبت ها و تلخی‏های بسیاری در زندگی اتفاق افتاده است و لحظات بسیار سختی را در آن زمان داشته‏ایم اما در اثر گذشت زمان اثر آن کم رنگ شده و پس از مدتی از یاد ما می‏رود و فقط گاهی اوقات آن را به خاطر می‏آوریم. کسی که عزیزی را از دست داده در روزهای اول بسیار بی تابی کرده و ناراحت است اما با گذر ایام کم کم داغ را فراموش کرده و به جریان زندگی باز می‏گردد هرچند گاهی ممکن است داغ را به خاطر آورد و چند قطره‏ای اشک بریزد. چه آن که اگر داغ را فراموش نمی‏کرد و همیشه عزادار باقی می‏ماند، مسیر حیات به هم می‏خورد. پس می‏بینیم که حتی همین فراموشی هم از نعمت های بزرگ خدادای است اما از این نعمت هم می‏توان مثل بسیاری از نعمت‏ها به طرز ناصحیحی استفاده کرد. وقتی که من عکس زیر را دیدم بسیار ناراحت شدم و به فکر فرو رفتم که چگونه دنیایی است این؟ در گوشه‏ای از جهان بسیاری از افراد در انواع امکانات مادی غوطه ورند و در گوشه‏ای دیگر کودکانی از فقر و گرسنگی و آب آلوده جان می‏دهند. اما آن چه مرا بیشتر آزار می‏داد این نکته بود که مبادا در اثر گذشت زمان من هم به فراموشی مادیونی دچار شوم که اینک حتی از دیدن بدترین عکس ها هم دلشان به رحم نمی‏آید و یا حتی اگر ناراحت هم شوند پس از مدتی کوتاه آن را از خاطر می‏برند.
خدایا من که کاری بیش از شکر نعمت‏هایت و بیدار کردن نفوس در مقابل این ظلم جهانی نمی‏توانم انجام دهم، اما تو وجود مرا از درد مستضعفان و محبت نسبت به بندگانت خالی مکن!