چند روز پیش یکی از دوستانم جریانی را برایم نقل کرد که بد ندیدم برای شما هم آن را مطرح کنم.

دوست من می‏گفت چند وقت پیش برای کاری مدتی در دانشگاه بین‏المللی امام خمینی قزوین بودم. در این دانشگاه، دانشجویانی از دیگر کشورها هم حضور داشتند از جمله دانشجویی از بوسنی. این دانشجو مسلمان بود ولی همیشه یک صلیب به گردنش آویزان بود که باعث تعجب من می‏شد. یک روز طاقت نیاوردم و از او سوال کردم که چرا با اینکه تو مسلمانی ولی صلیب که علامت دینی مسیحیان است را به گردن می‏اندازی. این دانشجوی بوسنیایی جواب عجیبی به من داد که باعث تاسف و شرمندگی من شد. این دانشجو گفت:‏ من تا قبل از آمدن به ایران هیچ‏وقت صلیب به گردن نمی‏انداختم اما در ایران هرگاه از من سوال می‏کردند که چه دین و آیینی داری من می‏گفتم مسلمانم و در مقابل این سوال که شیعه هستی یا سنی تا می‏گفتم سنی هستم تمام افراد از من روی برمی‏گرداند. اما از وقتی که صلیب به گردن می‏اندازم و دیگران تصور می‏کنند من مسیحی هستم دیگر مانند قبل با من برخوردهای نامناسب نمی‏کنند. وگرنه من هم علاقه‏ای ندارم که این صلیب را به گردن بیاویزم.

********

این مساله‏ایست که متاسفانه در بسیاری از جوامع اسلامی این‏روزها دیده می‏شود که نسبت به متدینین به دیگر ادیان احترام بیشتری قایلند تا به همدینانشان ولی با مذهب متفاوت. در زمانی که رویکرد استکبار مبارزه منفی با مسلمانان و تشدید اختلاف بین آنهاست مهمترین نیاز مسلمانان نزدیک شدن بیش از بیش به یکدیگر است. تقریب ضرورتیست که جهان اسلام هم‏اکنون بیش از هر زمان دیگر به آن نیازمند است. تقریب به معنای دست برداشتن از اصول و یکسان‏سازی در عقاید نیست بلکه بدین معناست که هر کس با هر عقیده و مسلکی که دارد دیگری را تکفیر نکرده و در عمل همه با هم چون دست واحدی شوند.