زمستان پارسال بود که به همراه یکی از دوستانم برای دیدن آقای وحید جلیلی سردبیر ماه‏نامه سوره به دفتر مجله در خیایان رشت رفتیم. جلیلی را در دفتری دیدم که به زور دو میز در آن قرار داده بودند(البته صحیح تر آن است که چپانده بودند). در دفتری کوچک با تعداد محدودی نیروی اجرایی از دغدغه‏هایی صحبت می‏کرد که بی‏اختیار من را یاد آرمان‏های اول انقلاب می‏انداخت. یاد آرمان‏های جوانان آن‏روز و مسولان محافظه کار امروز. از انقلاب خمینی می‏گفت و از ضرورت جهانی‏شدن آن و از تمدن عظیم اسلامی که از ایران شروع می‏شود.
در دفتر کوچک جلیلی در سوره خیلی بیشتر از دفتر حتی رییس سازمان تبلیغات می‏شد شور و شوق و عشق برای فعالیت و خلق فکر و اندیشه و نقد سازنده را دید تا عقبه‏های فکری این انقلاب نوپا را به هم متصل سازد.

روی جلد آخرین شماره سوره

سوره هرچند با تاخیر و با مشکلات بسیاری چاپ می‏شد اما همیشه حرف‏های تازه‏ای برای گفتن داشت و می‏شد حرکتی برای تشکیل یک جبهه متحد فرهنگی را در آن دید.
آقای بنیانیان رییس حوزه هنری سازمان تبلیغات تشکیل شورای محتوایی برای نشریه و کیفیت بخشی به آثار آن را مهمترین دلیل توقف موقت انتشار سوره عنوان کره است. اما تصور می‏کنم این کار را بدن تعطیلی یک نشریه هم بتوان انجام داد مگر آنکه آقای بنیانیان فضای حاکم بر سوره را نپسندد و از این جریان فکری خوشنود نباشد که در این حالت باید از ایشان خواست که حوزه هنری را ترک کند چه آن که وظیفه نهادهای فرهنگی، تبلیغاتی در جمهوری اسلامی و به خصوص سازمان تبلیغات اسلامی این است که به ترویج فکر و اندیشه صحیح دینی در عرصه‏های مختلف بپردازد و اگر در این میان مسولی نتواند به این مهم عمل کند، خود باید صحنه را ترک کند نه آن که اصول حاکم و کلی را با سو مدیریت‏هایش دستخوش تغییر کند.
وبلاگ اعتراض به تعطیلی سوره