همان طور که در نوشته‏های قبلی نوشتم نوروز امسال فرصتی پیش آمد و در قالب یک برنامه کاری سفر یک هفته‏ای به کشور کویت داشتم. کویت کشوری کوچک در انتهای خلیج فارس است که در میان عراق و عربستان و آب‏های خلیج فارس واقع شده است. در واقع تنها مرز خشکی کویت به عراق و عربستان ختم می‏شود. کویت بیش از دو میلیون شهروند دارد که تنها یک میلیون از آنها کویتی الاصل هستند و بقیه از کشورهایی مثل ایران، هند، عراق، پاکستان، مصر و... به کویت مهاجرت کرده‏اند.
بنابر آمار، نزدیک به 30 درصد از جمعیت کویت شیعه هستند، که البته این شیعیان خود دارای فرق مختلفی هستند. شیعیان کویت هرچند در اقلیت به سر می‏برند اما کرسی‏هایی در پارلمان کویت در اختیار دارند و همچنین برخی از وزرای کابینه کویت نیز شیعه هستند. نکته قابل توجه این‏که تا بیش از حمله عراق به کویت در سال 1991 شیعیان کویت از آزادی برخوردار نبوده و شرایط و امکانات مساوی مانند دیگر کویتی‏ها در اختیار نداشتند. در پی حمله عراق به کویت، یکی از معدود گروه‏هایی که در مقابل اشغالگران عراقی ایستاد و مبارزه کرد و در این راه شهدایی نیز تقدیم کرد، شیعیان بودند. پس از آن که کویت آزاد شد، دولت کویت پی به اشتباه خود در مورد شیعیان برد و از آن پس شیعیان کویت از آزادی نسبی برخوردار شدند و هم اکنون فعالیت‏های مذهبی خود را در قالب 60 مسجد و تعداد زیادی حسینیه و حوزه علمیه انجام می‏دهند و در عرصه سیاسی کویت نیز حضور فعالی دارند هرچند در دستگاه خلافت که به صورت خانوادگی اداره می‏شود از جایگاهی برخوردار نیستند.
به واسطه امکانات زیادی که در اختیار شهروندان کویت قرار می‏گیرد، سفر به این کشور برای کسانی که تبعه کشورهای پیشرفته و یا کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس نیستند بسیار سخت است و ویزای کویت به سختی صادر می‏شود. که البته همین دلیل باعث شده حضور توریست در کویت کم شده و به تبع آن بسیاری از مشکلات توریست‏ها به خصوص مشکلات فرهنگی در این کشور کوچک پیش نیاید. 
واحد پول کویت دینار است که تقریبا معادل 3200 تومان ما می‏شود. که این قیمت بالا سبب شده اجناس عرضه شده در فروشگاه‏های کویتی برای ما ایرانی‏ها بسیار گران محسوب شود. در حالی که برای خود کویتی ها که به صورت متوسط ماهیانه هزار دینار درآمد دارند مناسب است.

برج آزادی کویت